درباره سید رضا بهاءالدینی
سید رضا بهاءالدینی یکی از فقیهان و عارفان برجسته شیعی به شمار می رفت که با تدریس علوم دینی و به کارگیری روشی خاص، شاگردان مبرز و اندیشوری تربیت کرد به شکلی که خیلی از آنان امروز از خدمتگزاران صدیق ایران هستند.
نمی دانم آیا معنای منقطع شدن از خدا را حس کرده اید؛ که اگر انسان «انقطاع عن الله» پیدا کرد، چه جهنم عجیبی است؟ در مقابل آن حالت، ارتباط با خداست. نفوسی که از خدا منقطع اند و ناگزیر اتکایشان به نفوس شیطانی است، با عنکبوت ها فرقی ندارند. تکیه گاه عنکبوت ها به خانه خود است که با طوفانی از بین می رود. افرادی که به غیر خدا تکیه دارند، رو به نابودی هستند. شرق و غرب هم رو به فنا هستند. در مقابل قدرت الهی، هیچ چیز استواری ندارند؛ مثل خانه های ثمود. این قسمتی از سخنان سید رضا بهاءالدینی عالم بزرگ شیعی است.
زندگی نامه و تحصیلات
سید رضا بهاءالدینی در ۹ فروردین ۱۲۸۷ خورشیدی در قم دیده به جهان گشود. تعدادی از اجداد وی عهده دار تولیت حرم حضرت معصومه (س) بودند، همین طور پدر وی سید صفی الدین، افتخار خدمتگزاری آستان مقدس حضرت معصومه (س) را داشت. حافظه و استعداد بی نظیر سید صفی الدین خصوصاً در حفظ آیات قران سبب شد که خیلی از علما به او لقب «کشف الآیات علما» بدهند.
سید رضا بهاء الدینی دوران ابتدایی خودرا در مکتب گذراند. ایشان درباب ورود به مکتبخانه اینطور فرمودند: «۲ ساله بودم که برای آموختن حمد و سوره به مکتبخانه رفتم. بعد از فراگیری حمد و سوره، اذان و اقامه را آموختم. آن گاه قرائت قرآن را یاد گرفته، سپس خواندن و نوشتن را شروع کردم. ۶ ساله بودم که دوره مکتب به اتمام رسید و من برای ادامه آموختن به مکتب دیگری رفتم و «نصاب الصبیان» که معانی لغات را به شعر بیان می کند، شروع کردم. استاد ابتدا اشعار را می خواند، سپس توضیح می داد. آن گاه برای یادگیری و تکرار بیشتر، پرسش می کرد. هرگاه پرسش می کرد چه شخصی می تواند از رو بخواند؟ می گفتم: من از حفظ می خوانم! و این سبب تعجب او می شد برای اینکه مرتبه اول و دوم که اشعار را می خواند، خود به خود حفظ می شدم و نیازی به تمرین و صرف وقت بیشتری نداشتم.» سید رضا بهاء الدینی پس از اختتام برای ادامه تحصیل نزد آیت الله سید ابوالقاسم قمی که فردی فروتن و دانشمندی پارسا و مردی پراخلاص بود، رفت و کتاب های مقدمات را یکی بعد از دیگری فرا گرفت به شکلی که در ۱۲ سالگی آمادگی خودرا برای امتحان نزد شیخ عبدالکریم حائری مؤسس حوزه علمیه قم اعلام نمود و وارد فیضیه شد، این فقیه زاهد، اجازه اجتهاد را از عالم بزرگوار سید محمدتقی خوانساری گرفت. او همین طور از علامه محدث، مرحوم حاج شیخ عباس قمی، اجازه روایت داشت. این فقیه و عارف شیعه نزد آیات «عبدالکریم حائری یزدی»، «سید محمدتقی خوانساری»، «سید محمد حجت کوه کمری» و «ابوالقاسم قمی» علوم دینی را فرا گرفت.
پایداری و استقامت در تحصیل و تدریس
آنچه در شرح احوال عالمان راستین و اندیشمندان فرزانه گفتنی است، کوشایی و جدیت فوق العاده در راه تحصیل علم و فضیلت است. این شور، شوق و جدیت در تحصیل علم و تحقیق و تدریس، در زندگی آیت الله بهاءالدینی به خوبی مشهود است. یکی از شاگردان وی می گوید: آقا می فرمود: «یک سال تمام از مدرسه فیضیه بیرون نیامدم. مادرم می آمد در مدرسه و از دور مرا نگاه می کرد و باز می گشت. اشتغالات ما به حدی بود که فرصت نمی کردیم به منزل سری بزنیم.» یکی دیگر از شاگردان استاد چنین می گوید: ما حدود چندین سال، درس هایی قبل از اذان بامداد و حوالی وقت اذان از او فرا گرفتیم. هنگامی که به محضرش می رفتیم، سماور زغالی و چای نیز آماده بود. حدود اذان، چای می خورد و اول اذان بامداد نماز می خواند. گاه یکی دوتا از درس هایش که پیش از اذان تمام می شد، منتظر می ماند تا وقت اذان بامداد بشود و نماز بخواند. دراین زمینه خود حضرت آیت الله بهاءالدینی، چنین می فرماید: برای آمدن به مدرسه فیضیه، من همیشه از حدود منزل امام می گذشتم؛ چون در راه مشغول مطالعه بودم و اگر بوسیله کوچه ها می رفتم، با اشخاصی برخورد می کردم و ناچار به سلام و علیک می شدم و مطالعاتم مخدوش می شد. معمولاً از پشت باغات اطراف شهر عبور می کردم، تا فردی به من برنخورد و بتوانم به مطالعه خود بپردازم. در آن زمان، دروس سطح، مانند رسائل را تدریس می کردم. برای تدریس هم همیشه دو سه تا مطالعه جلو بودم، تا اگر یک شب مثلاً مانعی پیش آمد و نتوانستم مطالعه کنم، درس بامداد ما تعطیل نشود و بتوانم از مطالعه ذخیره استفاده و تدریس بکنم.
تربیت شاگردان اندیشور و بزرگ
پیشرفت ها این عالم ربانی موجب شد که او مدرسی موفق شود و درس وی در خیلی از مدارس قم آغاز شد. شاگردان زیادی در درس آیت الله بهاءالدینی حاضر شده اند که همچون آن جمله می توان به مرتضی مطهری، احمد جنتی، علی مشکینی، احمد آذری قمی، محمد فاضل لنکرانی، سید مصطفی خمینی و... اشاره نمود در حقیقت این عالم جلیل القدر با تدریس مستمر و مداوم و با به کارگیری روشی خاص، شاگردان مبرز و اندیشور را تربیت کرد که خیلی از آنان امروز، مایه مباهات حوزه های علمیه و از خدمتگزاران صدیق نظام مقدس جمهوری اسلامی هستند. درباب شیوه تدریس او، به بیانات ۲ تن از شاگردانش اشاره می کنیم: آیت الله بهاءالدینی در جاهای مختلف تدریس داشت و از یک ساعت پیش از اذان بامداد مشغول بود، سپس نماز بامداد را می خواند و تا شب، مشغول درس و بحث می شد. خیلی از بزرگان امروز از شاگردان او هستند. وی به تفکر زیاد، بیشتر از نقل اقوال و بحث در اقوال اهمیت می داد. باید گفت اهل تتبع نبود، بلکه اهل تفکر بود. بیان روشنی داشت و به شاگردان خود بینش می داد. آیت الله بهاء الدینی در پرورش اشخاص علمی و شاگردان خود، به شکلی تدریس می کرد و آنان را پرورش می داد که در طول یک تا ۲ سال، اگر نزد او تحصیل می کرد، رشته اصلی فقه را دریافت می کرد و همین مورد، سبب می شد به مرحله اجتهاد برسد؛ نه این که تنها به فروعات بپردازد و وقت خودرا هدر بدهد. نکته دقیق و شایان اهمیت این که آیت الله بهاءالدینی علاوه بر تدریس عمومی، یک تقریر دومی خصوصی برای شاگردان ویژه خود، نظیر شهید مطهری(ره) داشت.
درباره آثار این فقیه عالیقدر باید اظهار داشت که هیچ یک از نوشته های پراکنده ای که وی درباره نهج البلاغه، تفسیر قرآن و تقریرات فقهی برخی استادانش نگاشته، منتشر نشده است اما قسمتی از درس های اخلاقی و برخی مصاحبه های او، در ۲ کتاب «سلوک معنوی» و «نردبان آسمان: مجموعه ای از درس های اخلاق فقیه وارسته و عارف فرزانه، حضرت آیة الله بهاءالدینی» به چاپ رسیده است.
خاموشی:
سرانجام، این عالم ربانی در ۲۴ تیر ۱۳۷۶خورشیدی دیده از جهان فروبست و در حرم مطهر حضرت معصومه (س) به خاک سپرده شد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد درباره سید رضا بهاءالدینی