چاه ویل وعده وعیدهای بی پشتوانه
به گزارش برتریها روزنامه ایران در یادداشتی نوشت: در شرایطی که مردم با برخی مشکلات اقتصادی و معیشتی دست به گریبان هستند، نباید فرصت مانور و موج سواری به مخالفان و معاندان نظام داد تا به مدد رسانه های پر تعداد خود، القا کنند که انتخابات بیهوده است. یا همسو با آنان در داخل هم بر طبل سیاه نمایی کوبید.
روزنامه ایران ۱۶ فروردین یادداشتی به قلم محمدرضا باهنر دبیرکل جامعه اسلامی مهندسین منتشر نمود و آورد: مردم ایران روزهای آخر اختتام «قرن» را سپری کردند و به استقبال «سده» جدید می روند. ایرانیان با انبانی از بیم ها و امیدها انتظار سالهای جدیدتری را می کشند.
تاریخ تحولات سیاسی- اجتماعی کشورمان در ۱۰۰ سال قبل مملو است از فرازها و فرودهای مختلف، کامیابی ها و ناکامی ها، شکست ها و پیروزی ها، اشک ها و لبخندها، زنده بادها و مرده بادها، ایثارگری ها و خون دل خوردن ها برای ایران و البته بعضاً خیانت ها و ناکارآمدی ها و... در بین رویدادهای مختلف و متنوعی که پیش روی جامعه ایران است، یکی هم، انتخابات سیزدهمین دوره ریاست جمهوری است که در نخستین ماه های شروع قرن جدید یعنی ۲۸ خرداد ۱۴۰۰ انجام می شود. انتخابات تبلور یک خواست ملی به درازای تاریخ ۱۰۰ ساله گذشته است.
نظام جمهوری اسلامی ایران بااینکه خالی از نقص ها و کاستی ها نیست اما این سنت مردمسالارانه را در عمر بیش از ۴۰ ساله خود ارج نهاده و حتی در سخت ترین شرایط حاضر به تعطیلی یا حتی تعویق آن نشده است. البته که در این میان حرف و حدیث ها یا انتقادهایی هم ممکنست بر سر کیفیت رقابت های سیاسی وجود داشته باشد، اما آنچه قابل تأمل است نفس انتخابات است بعنوان روح مردمسالاری. به خصوص که مشارکت در تعیین سرنوشت به شکل های مختلف از آموزه های دینی هم هست و بخش جدایی ناپذیر نظام جمهوری اسلامی ایران.
در هفته ها و ماه های گذشته تحلیل ها و البته پیش بینی های مختلفی پیرامون انتخابات از طرف رسانه ها یا کارشناسان و فعالان سیاسی مطرح گردیده است همچون برجسته نمایی دوگانه نادرست «کارآمدی- مشارکت» به این معنا که مشارکت حداکثری باید اولویت انتخابات باشد یا انتخاب رئیس جمهوری به زعم آنها کارآمد ولو با مشارکت حداقلی مردم در انتخابات؟
چنان که انتظار می رفت رهبر معظم انقلاب در سخنرانی ۲۹ بهمن خود بر این دوگانه سازی های نادرست خط بطلان کشیدند و با ترسیم شرایط مطلوب هر دو مؤلفه را مهم دانستند با این توضیح که حتی انتخابات پرشور یا مشارکت حداکثری را در اولویت دانستند. ایشان فرمودند که: «علاج دردهای مزمن کشور در انتخابات پرشور و انتخاب اصلح است.»
در حقیقت بر طبق این الگو اگر مشارکت حداکثری باشد و انتخاب کنندگان هم در انتخاب نامزد خود دقت و تأمل داشته باشند و فرد اصلح را برگزینند، آن انتخابات مطلوب خواهد بود و کارآمدی هم حاصل خواهد شد. حالا در این چارچوب و برای تحقق انتخابات مطلوب، مسئولیت هایی متوجه برگزارکنندگان، مجموعه گروه ها و ائتلاف های سیاسی، نامزدهای انتخابات، رسانه ها و تریبون های مختلف است... و در میانه دعواها و رقابت های صرف سیاسی- جناحی هیچ دستاوردی بعنوان نقطه اتکای نظام برای تثبیت توانمندی جهت عبور از مشکلات ندید.
وجه دیگر این وضعیت لطمه زا هم البته افتادن در چاه «ویل» وعده وعیدهای بی پشتوانه و غیر علمی و عملی است که بارها تجربه شده محقق نشدن آنها خود مایه سرخوردگی مردم شده است. ۴ دهه برگزاری انتخابات در جمهوری اسلامی ایران، باید همچون تجربه ای گرانسنگ هم برای برگزارکنندگان و هم انتخاب کنندگان و نامزدها باشد که انتخابات محل رقابت برنامه ها و نه افراد است. البته باید تأسف خورد که در فرصت های موجود لطمه شناسی دقیقی نسبت به وجوه مختلف انتخابات صورت نگرفته یا اگر انجام شده، منجر به روندهای اصلاحی- قانونی نشده است.
این اما نباید بهانه ای باشد برای نادیده گرفتن برخی واقعیات مشهود و محسوس همچون اینکه مردم دیگر روی خوشی به شعارها و وعده های پرطمطراق ناکجاآبادی نشان نمی دهند. مجموعه های سیاسی بااینکه تا الان هم فرصت را از دست داده اند، اما در مهلت باقی مانده هم شایسته است همه توش و توان خودرا فقط صرف معرفی نامزد نکنند و نسبت به تدوین برنامه های کارشناسی شده و منطبق با شرایط و ظرفیت های موجود برای حل مشکلات اهتمام داشته باشند.
به هر روی آنچه مشخص است اینکه همه جناح های سیاسی موجود در کشور شامل اصلاح طلبان، اصولگرایان و اعتدالیون کارنامه مشخصی در قوه مجریه دارند و نمی توان آنها را مجموعه های تازه کار و بی تجربه دانست. حقیقت آنست که با وجود تجربیات مختلف هر سه جناح بدون آنکه موفقیت ها و دستاوردهای هر دوره را نادیده گرفت، برخی موضوعات و مشکلات در طول چند دوره گذشته همچنان تداوم یافته و این یعنی رفع و حل و فصل آنها تدابیر جدیدتری مبتنی بر شرایط موجود و مطالبات و خواسته های مردم می طلبد.
فرض بر این است که گفتمان های سیاسی که وارد رقابت های انتخاباتی می شوند هم نسبت به وضعیت کشور، نقاط ضعف ها و کاستی ها و هم نسبت به تجربه و کارنامه قبلی خود لطمه شناسی هایی انجام داده و حالا معطوف به رفع آن لطمه ها و اولویت های ضروری کشور پای به میدان رقابت گذاشته اند. وجه مطلوب آنست که در خرداد ۱۴۰۰ مردم شاهد رقابت برنامه های متنوع باشند. برنامه هایی که برای سؤال ها، ابهام ها و نیازهای منطقی مردم پاسخ ها و راهکارهای علمی و عملی داشته باشد.
انتخابات ۱۴۰۰ مهم ترین رویدادی است که در آستانه قرن جدید رخ می دهد و امید که تا آن زمان روزنه های بیشتری برای امیدواری مردم نسبت به آینده گشوده شود. این واقعیت غیر قابل انکاری است که در چند سال قبل و در مصاف با عامل بیرونی تحریم و همین طور در یک سال کرونائی، بار اصلی فشار روی توده های مردم بوده است. مردمی که در همه سختی ها همراه و کمک رسان به مجموعه نظام بوده اند.
حالا این انتظار زیادی از طرف آنها نیست که در پس تحمل دوره سختی ها، شاهد دوره گشایش باشند. همان گونه که از رهبر معظم انقلاب نقل قول شد، انتخابات پرشور و انتخاب اصلح می تواند درمان دردهای مزمن کشور و مردم باشد.
این مهم باید در عمل و از طرف همه دست اندرکاران انتخابات دیده شود تا از مسیر انتخاباتی با مشارکت حداکثری و انتخاب اصلح مردم، دولتی کارآمد و مقتدر با پشتوانه و سرمایه اجتماعی روی کار آید و آستین همت بالا زند برای کار و جبران عقب ماندگی ها. من به سهم خودم امیدوارم با وجود اشکالاتی که همچنان سیستم انتخاباتی ما از آن رنج می برد، رقابت سیاسی ۱۴۰۰ شروع امیدوارکننده ای باشد از طرف همه بخش های در رابطه با انتخابات برای همه هموطنان نجیب و صبور. فرصت را مغتنم می شمارم و از همین تریبون فرا رسیدن سال جدید را به ایرانیان تبریک می گویم و خاضعانه از درگاه خداوند متعال سلامتی، سرافرازی و بهروزی بیشتر برای مردم کشورم طلب می کنم.
منبع: bartariha.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد چاه ویل وعده وعیدهای بی پشتوانه