با سختگیری در اجرای پروتکل ها از کادر درمان حمایت شود
روزنامه همشهری در یادداشتی نوشت: با این که فشار زیادی روی کادر درمان وجود دارد، اما حمایتی از آنها نمی شود؛ درحالی که مهم ترین حمایت برای این گروه، رعایت پروتکل ها و دستورالعمل هایی است که نقض آنها، منجر به بالا رفتن میزان رفتن به مراکز درمانی می شود.
در ادامه یادداشت یکم شهریور ۱۴۰۰ روزنامه همشهری به قلم حسین کرمان پور مدیر سابق روابط عمومی سازمان نظام پزشکی می خوانیم: امروز دومین سالی است که روز پزشک، مصادف با بحران کروناست. در یک سال و نیم گذشته، نه فقط پزشکان که سایر نیروهای درمان ازجمله پرستاران، بیشترین فشار ناشی از انتشار کرونا را تحمل کرده اند و همیشه آنها را با جایگاه رزمنده ها در دوران جنگ مقایسه می کنند، ولی اکنون شرایط بگونه ای شده که دیگر نمی توان این دوره را با دوران جنگ مقایسه کرد. در آن دوره، افراد، به دور از خانواده در میدان نبرد بودند و حالا افراد، بخصوص کادر درمان، نه تنها خودشان درگیر کرونا هستند، بلکه خانواده هایشان هم همپای آنها در معرض خطرند. در جنگ، افراد برپایه ایدئولوژی و اعتقاداتشان در میدان نبرد قدم می گذاشتند، ولی اکنون شرایط کمی متفاوت شده است.
نمی توان انکار کرد که بخش زیادی از فعالیت کادر درمان، از روی ازخودگذشتگی و فداکاری شان است. جنس کار کادر درمان، انسانی است. آنها هر روز با تعداد زیادی از افراد دردکشیده و بیمار در ارتباطند؛ بنابراین، بار عاطفی کارشان بسیار بالاست و صدمه های زیادی برایشان رقم زده است. اگر نیروهای درمان، تابحال در این شرایط دوام آورده اند به علت همان مرام و از خودگذشتگی شان بوده است؛ درحالی که هر روز به تعداد بیماران افزوده و شرایط بحرانی تر می شود. شرایط بگونه ای شده که منبع انرژی این افراد درحال تخلیه شدن است، اگر متوجه می شدند بیرون از مراکز درمانی، برای رعایت پروتکلهای بهداشتی اراده ای جدی وجود دارد و با متخلفان برخورد می شود، بطور قطع منبع انرژی شان باردیگر پر می شد، اما آنچه شاهد می باشیم، نبود حمایت است. حتی اگر هم می گویند که مسؤلان از این گروه حمایت می کنند، این حمایت ها و به فکر بودن ها برای کادر درمان ملموس نیست.
در دوران دفاع مقدس، وقتی رزمنده ای به میدان نبرد می رفت، می دانست درصورت شهید شدن، بنیادی، مرکزی یا سازمانی از خانواده اش حمایت می کند. خیالش راحت بود که اگر نباشد، اعضای خانواده اش تنها نمی مانند. ولی اکنون نیروهای کادر درمان چنین آرامشی ندارند. آنها اگر خودشان مبتلا شوند، بیماری را به درون خانواده می برند و اگر کسی در این میان جانش را از دست بدهد، آنها خودشان را مقصر می دانند. با این که فشار زیادی روی این گروه است، اما حمایتی از آنها نمی شود؛ درحالی که مهم ترین حمایت برای این گروه، رعایت پروتکل ها و دستورالعمل هایی است که نقض آنها، منجر به بالا رفتن میزان رفتن به مراکز درمانی می شود.
در ۱۸ ماه گذشته شاهد بودم که خیلی از افراد پروتکل ها را شکستند و به خواهش و تمنای کادر درمان از وزیر بهداشت گرفته تا پایین ترین سطح بخش درمان، توجهی نکردند. خیلی از مراسم و تجمع ها با عبارت های فریب دهنده، «با رعایت پروتکلهای بهداشتی» برگزار و خیلی ها مبتلا شدند. سؤال اینجاست که از چه کسی میتوان شکایت کرد؟ چرا تابحال قانونی تصویب نشده که با هنجارشکنان در چارچوب برگزاری مراسم و تجمعات، برخورد قانونی شود؟ اگر فردی در تالار عروسی مبتلا شد و جان باخت، آیا میتوان از مالک تالار شکایت کرد؟ پزشکی قانونی چه کسی را باید احضار کند؟ ما در این حوزه قانونی نداریم. ما بعنوان کادر درمان هیچگاه در این حوزه حمایتی احساس نکردیم؛ نه از جانب صدا و سیما و نه در شبکه های اجتماعی. به تازگی ستاد ملی مقابله با کرونا، خیابانگردی را ممنوع کرده، اما آیا این اتفاق افتاد؟ خیر.
آنها چیزی را مصوب می کنند که اجرا نمی گردد. اینها چیزی جز سوء مدیریت نیست و تنها این تفکر را القا می کند که فقط می خواهند چیزی را مصوب کنند، اما دریغ از اجرا و نظارت. اوایل شیوع ویروس کرونا، یکی از مسؤلان وزارت بهداشت تاکید کرد که قرنطینه کامل، در ارتباط با دوران قرون وسطی است؛ درحالی که همین سیاست از جانب کشورهای توسعه یافته اجرا شد و توانستند تا میزان زیادی انتشار کرونا را مدیریت کنند. زمانی که کادر درمان می بیند به صورت یکپارچه، با اجرای پروتکل ها از آنها حمایت می شود، احساس خوبی به آنها دست می دهد. در ایران اما این اتفاق نیفتاد، برای پرستاران و پزشکان، دیگر نفسی نمانده است.
اعلام محدودیت های تردد بگونه ای شده که مردم یک روز پیش از ممنوعیت ها به سفر می روند و یکی، دو روز بعدش هم برمی گردند. درحالی که باید در همان روز این ممنوعیت اعلام و همان روز هم اجرا شود تا فرصتی برای سفر نماند. در خیلی از کشورها مثل انگلیس و آلمان و ایرلند و... در بحران کرونا، مردم تا ۵۰۰متر دورتر از خانه هایشان اجازه تردد نداشتند، کافه ها و رستوران ها تعطیل بود و حمایت های مالی لازم از آنها می شد. در ایران اما این اتفاق نیفتاد.
به قول دکتر زالی، فرمانده ستاد ملی مقابله با کرونای تهران، اگر همین پولی که برای خرید دارو هزینه شد، خرج حمایت مالی از اصناف می شد، حالا کرونا در کشور، مدیریت شده بود. کادر درمان واقعا خسته و گرفتار صدمه روانی شده، میزان مبتلا شدن و مرگ ها به هیچ وجه کاهش پیدا نکرده است. خیلی از پزشکان و پرستاران اطراف ما، به فکر مهاجرت، تغییر شغل و بازنشستگی اند. هر کدام با عنایت به شرایط مالی و تحصیلی و موقعیت شان، به فکر خارج شدن از این مراکز درمانی اند. خشونت کلامی و فیزیکی در بین آنها بخصوص پس از تعطیلات نوروز که فشار کار بسیار بالا بوده است، افزوده شده و روزهای بدتری هم در پیش است. اصلا معلوم نیست که نظام سلامت چطور می تواند این وضعیت را مدیریت کند. کادر درمان نیروی متخصص است و نمی توان به این سرعت، آنها را جایگزین کرد.
کشورهای دیگر، برای جبران نیرو، آغاز به جذب پزشک و پرستار از کشورهای دیگر کردند. برای ما این امکان مهیا نیست؛ ازاین رو از نظر من تنها کاری که می شود در شرایط فعلی انجام داد، حمایت مالی از کادر درمان است. باید از مشوق های مالی برای ادامه فعالیت شان استفاده کرد؛ برای مثال، سازمان مالیاتی اعلام نماید که کادر درمان از پرداخت ۸۰درصد مالیاتشان تا آخر پاندمی کرونا معاف هستند. الان ۱۷درصد از درآمد این گروه برای پرداخت مالیات صرف می شود، اگر آنها ببینند که به این شیوه از آنها حمایت می شود، آنها هم انگیزه بیشتری پیدا می کنند. این قانون برای ایثارگران وجود دارد؛ آنها چون در جنگ شرکت کرده بودند، از پرداخت مالیات هم معاف هستند.
سازمان مالیاتی هم بیاید و این افراد را از پرداخت مالیات معاف کند یا میزان پرداختی شان را بکاهد. چاره دیگر هم درگیر کردن ۳قوه مجریه، مقننه و قضاییه در ستاد ملی مقابله با کروناست، تا مردم بدانند که مبحث جدی است. در همین ستاد، قانون تصویب شود و همان روز هم با قانون شکنان برخورد شود. برای مسائل اقتصادی از این قوانین زیاد تصویب می شود. آیا اقتصاد مهم تر از سلامت است؟
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد با سختگیری در اجرای پروتکل ها از کادر درمان حمایت شود