حالا ایران ما نه برجام شما !
روزنامه جوان در یادداشتی آورده است: مذاکرات وین بنظر می رسد روند رو به جلویی یافته است و حالا احتمال توافق بر سر یک متن باعث شده تعدادی از حامیان برجام بگویند آنچه مقرر است بر سر آن توافق شود، همان برجام است و اسم دیگری روی آن نگذارید!
در ادامه این یادداشت که در ۱۸ دی به قلم علی علوی انتشار یافته است، می خوانیم: مجادله بر سر این ادعا هرچند تغییری در سرنوشت مذاکرات و منافع ایران ندارد، اما از جهت دعوای داخلی مالکیت برجام و نشان دادن رفتار به شدت جناحی و باندی شده مدعیان مهم می باشد. فرض حامیان برجام این است که منتقدان، قبلاً یک چیز «موجود و جاری» را نقد می کردند و حالا همان را طالب شده اند و پس این را تناقض و فرصت طلبی می دانند. اما برجام در گذشته، موجود و جاری نبود و برای این مورد نقد بود که اصلاً نبود! و منتقدان به توافقی که ایران یک طرف آن قرار داشت و تعهداتی هم داده بود، اما نفعی نمی برد، معترض بودند.
با این توصیف اگر کسی بگوید سند وین همان «برجام ما» است، این حقیقت را مخفی کرده است که از یک چیز «نیست گونه» که به عبرت ملت ها و دولت های جهان بدل شده بود، دفاع می کند. حقیقت دیگری نیز در این میان هست که تغییر دولت ها به مفهوم تغییر فاعل امور در همه امور مملکتی پذیرفته می شود و همگان تغییر دولت و حتی یک وزیر و یک مدیرکل را مدلول دار و منشأ تغییرات ماهوی و حقوقی و اجرائی تلقی می کنند و هر جریان سیاسی که با ورود به انتخابات به دنبال تغییر است، خودبه خود این حقیقت را از پیش پذیرفته است، پس چرا در مورد خاص برجام، تغییر فاعل چیز بی اهمیتی تلقی و حرف از «این همان برجام است» زده می شود؟!
اگر حکومتی برای فتح سرزمینی لشکر کشید و تا مرزهای آن سرزمین رفت و سپس عقب نشست و در این رفت وآمد چیزهای زیادی را هم از دست داد، آیا می تواند به جانشینان خود که برای فتح همان سرزمین لشکر کشیده اند، بگوید «این همان جایی است که ما می خواستیم بگیریم و نشد!» و به این سابقه فخرفروشی کند؟! واضح است که این جانشینان هم اگر تا مرز بروند و بازگردند و چیزی نستانند و غرامتی هم بپردازند، با اعتراض و نقد روبه رو خواهند بود. در مورد خاص برجام اگر امریکا باردیگر از توافق احتمالی جدید بیرون رود و اروپا آنرا به سخره بگیرد، همان نقد گذشته بی کم وکاست به مذاکره کنندگان جدید هم وارد است. چه بسا چنانچه مذاکره کنندگان جدید به نزد کسی مانند آیت الله جوادی آملی بروند، ایشان بازهم توافقی را که یک طرف از آن بیرون رود و طرف دیگر نتواند کاری کند، «عوامانه» خواهند نامید و منتقدان نیز همان حرف های قبلی را -ان شاء الله- خواهند زد. در این میان مصلحت و منفعت کشور غیر از اسامی و دسته و گروه مذاکره کنندگان است.
یک راه ساده و خلاصه برای اختتام دادن به این مجادلات آنست که بگوییم بله ایران بعنوان امضاکننده برجام دنبال احیای آنست و می خواهد یک دفعه دیگر شاید برای آخرین بار راستی آزمایی کند که آیا امریکا حاضر است بی کلک به برجام بازگردد و اروپا حاضر است بی حقه آنرا اجرا نماید یا نه. به هر حال این که ایران از مذاکرات دنبال چیست، روشن است و برای همین برخی منتقدان می گویند اگر پس از خروج امریکا از برجام ما نیز بلافاصله خارج می شدیم، به هدف مان بهتر و زودتر می رسیدیم و پس از این هم چنانچه با تکرار تجربه خروج غرب از توافق روبه رو شدیم، شاید عده ای بگویند خروج از توافق جدید بهترین واکنش ماست. قبلاً هم نوشته ایم که بهترین واکنش ما به خروج امریکا از برجام، می توانست رفتاری شبیه به اروپا باشد که در برجام باقی ماند، اما به آن عمل نکرد. ما نیز باید اسماً باقی می ماندیم، اما رسماً به آن متعهد نمی بودیم که تا حدودی در این راه هم حرکت شد. این رفتار البته برای ما تامین کننده منافع اقتصادی نمی گردد، اما منافع دیگری دارد که انجام دادنش بهتر از انجام ندادنش است.
اضافه بر آنچه گفته شد مدعیان برجام به خوبی می دانند که متن ژوئن امتیازهایی را واگذار کرده بود که دیگر «همان برجام» نبود و به لحاظ حقوقی و قابلیت اجرا نشدن، ضعیف تر از برجام بود. اما آنچه حالا پیش روی مذاکرات است، از دو حالت خارج نیست. اگر مذاکره به نتیجه رسید و غرب به آن متعهد هم باقی ماند، در آن صورت نمی توان انکار کرد که آنچه در این میانه تغییر نمود، روحیه عزت طلبانه ایران بود وگرنه غرب که همان غرب است؛ و اگر مذاکرات با همه انعطافی که ایران تا حالا نشان داده است به نتیجه نرسید، در آن صورت تکلیف دیگری باقی نمی ماند و «جز انتظار و جز استقامت، وطن علاج دگر ندارد».
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد حالا ایران ما نه برجام شما !