كلاس اولی ها مدرسه را چگونه آغاز كردند
به گزارش برتریها روزنامه ایران در گزارشی آورده است: پس از بازگشایی مدارس اولین روزی است كه كلاس اولی ها به مدرسه آمده اند. آنها مقرر است با معلم و كلاس درس شان آشنا گردند. همكلاسی هایشان را ببینند و پشت میز و نیمكت ها بنشینند و نظم و انضباط لازم برای حضور در كلاس را یاد بگیرند.
روزنامه ایران روز سه شنبه ۲۵ شهریور در گزارشی آورده است: دو به دو و دست در دست مادران شان وارد مدرسه می شوند. ماسک های بزرگ را روی صورت کوچک شان زده اند. آنقدر صورت هایشان کوچک است که ماسک روی آن نمی نشیند. حتی مراقبند که ماسک ها پایین و بالا نشود. دم در مدرسه از دست مادران شان جدا می شوند و می دوند داخل حیاط مدرسه. نه لباس فرمی به تن کرده اند و نه کیف و کتابی همراه دارند. پس از بازگشایی مدارس اولین روزی است که کلاس اولی ها به مدرسه آمده اند. آنها مقرر است با معلم و کلاس درس شان آشنا گردند. همکلاسی هایشان را ببینند و پشت میز و نیمکت ها بنشینند و نظم و انضباط لازم برای حضور در کلاس را یاد بگیرند. برای خیلی هایشان مدرسه جای عجیب و غریبی نیست تا وارد حیاط می شوند، می دوند و روی یکی از صندلی ها می نشینند و زیرچشمی به اطراف شان نگاهی می کنند. دور تا دور حیاط مدرسه را صندلی گذاشته اند و معاون مدرسه میکروفن به دست از بچه هایی که وارد مدرسه می شوند، می خواهد که روی صندلی ها بنشینند. کم کم زمان آغاز کلاس درس دانش آموزان است و خانم معاون یکی یکی اسم بچه ها را می خواند و از آنها می خواهد پشت خط هایی که برای تشکیل صف کشیده شده بایستند. بچه ها یک - یک به کلاس درس می روند و بعد نوبت دانش آموزان کلاس های یک- دو تا یک -چهار است. اسم ها خوانده می شود. امیرعلی سبزی، پارسا سادات محمدی، حسین رضایی، رضا سلامت و سهیل امیری و... آن طور که خانم ناظم می گوید، سال جاری لباس فرم برای دانش آموزان این مدرسه الزامی نیست: «امسال به خاطر انتشار کرونا و آموزش های مجازی که امکان دارد در پیش داشته باشیم، اعلام کردیم که بچه ها لباس فرم تهیه نکنند و با لباس مناسب به مدرسه بیایند. البته وضعیت معیشتی خانواده ها هم بسیار بد شده است. بعضی از پدران بچه ها بیکار شده اند و نخواستیم که فشار مالی به خانواده ها وارد نماییم. از نظر ما لباس فرم تحمیل هزینه اضافی به خانواده ها بود. سال جاری دانش آموزان نیازمند هم بیشتر شده اند و ما آنها را شناسایی کردیم تا حد توان هم کمک می نماییم. دانش آموزانی داریم که پدر و مادرشان بی سوادند و حتی توان خرید یک گوشی هم ندارند. برای این دانش آموزان برنامه درسی جدایی گذاشته ایم. این دانش آموزان در کلاس های حضوری بیشتر می آیند. بهترین معلم ها را برای این بچه ها گذاشتیم.»
آموزش ترکیبی
مسؤلان مدرسه محب الرضا درهای مدرسه را برای دانش آموزان باز گذاشته اند، آنها تصمیم گرفتند که آموزش را ترکیبی عرضه کنند. کلاس اولی ها دو روز در هفته و ۳۵ دقیقه کلاس دارند: «ما از اول دانش آموزان را مجبور نکردیم که به مدرسه بیایند. به اولیای دانش آموزان هم گفتیم که در صورت رضایتشان بچه ها بیایند. پدر و مادرها سلامتی بچه هایشان برایشان مهم تر است برای همین اختیار بچه را دارند. بیشتر خانواده ها از آموزش مجازی استقبال کردند. درباره کلاس اولی ها فکر می نماییم حتما باید در مدرسه باشند. البته این حضور تا آخر سال نیست. یک ماه بیایند و با فضای مدرسه و معلم شان آشنا گردند کافیست. کار با کلاس اولی ها خیلی دشوار می باشد. در فضای مجازی هم نمی گردد کار کرد. بویژه اینکه آنها نمی توانند با شاد هم کار کنند و اصلاً شبکه شاد جوابگوی کلاس اولی ها نیست. ساعت سه بعدازظهر ۸ میلیون دانش آموز ابتدایی حدودا همزمان وارد شاد می شوند و اصلاً فیلم ها دانلود نمی گردد. ما فکر می نماییم کلاس اولی ها باید یک یا دو روز در هفته به مدرسه بیایند.» داخل هر کلاس ۶ تا ۸ دانش آموز حضور دارند. اینها دانش آموزان کلاس اولند. معلم در کلاس درس ایستاده و هر کدام شان را پشت میز و نیمکت راهنمایی می کند. کیف هایشان را با دقت روی صندلی کنار میز می گذارند و خیره به خانم معلم می شوند. معلم از پشت ماسک سلامی می کند و با دانش آموزانش ارتباط می گیرد: «بچه ها خوبین چه خبر؟» سلامتی. خانم معلم با خوشرویی رو به بچه ها می شود و خودش را معرفی می کند، بعد درباره قوانین کلاس حرف می زند اینکه بدون اجازه او نمی توانند به بیرون از کلاس بروند یا بدون اجازه نمی توانند چیزی بخورند و حرفی بزنند. او آغاز به حضور و غیاب می کند و می خواهد که بچه ها دست شان را بالا بیاورند و بگویند: «حاضر.» حضور و غیاب که به اتمام رسید، خانم معلم می خواهد دانش آموزان را با کتاب هایشان آشنا کند: «بچه ها ۲ تا کتاب فارسی داریم. یکی از روش می خونیم. اون یکی هم از روش می نویسیم. کتاب فارسی که عکس دختر و پسر داره رو نگاه کنید. اسم دختره آزاده ست و اسم پسره امین. وقتی گفتم کتاب آزاده و امین روی میز شما بدونید که می خوایم فارسی بخونیم. کتاب فارسی بعدی هم عکس درخت داره که بهش می گیم کتاب درختی. یک کتاب داریم که عکس زنبور داره. اسم این کتاب، ریاضیه. وقتی گفتم کتاب زنبوری رو بیارید یعنی می خوایم ریاضی کار نماییم.» خانم معلم اینها را می گوید و همهمه ای برپا می شود هر کدام چیزی می گویند: «خانم من همه کتاب هام رو آوردم. الان درس می دین.» دیگری می گوید: «خانم من کتاب زنبوری رو نیاوردم.» یکی از دانش آموزان بلند می شود می رود سمت خانم معلم: «خانم اصلاً دفتر و مداد امروز نیاوردیم باید چیکار کنم؟» خانم امروز درس می دین کدوم کتاب رو بذاریم روی میز.» «خانم کتاب بابا اسفنجی نداریم چرا؟» سال جاری کرونا آمده نباید وسایل مان را به هم بدهیم! خانم معلم تلاش می کند تا دانش آموزان را آرام کند. باردیگر درباره نظم و ترتیب کلاس حرف می زند و می گوید: «امروز فقط روز آشناییه. نقاشی می نماییم و مداد دستمون می گیریم. حالا هر کسی دفتر نقاشی آورده بذاره روی میز. هر کسی نیاورده دستش رو بلند کنه.»
دشواری کار با کلاس اولی ها
دو نفری می گویند دفتر ندارند و خانم معلم از دانش آموزان دیگر می خواهد یک برگه از دفترشان بکنند و به همکلاسی هایشان بدهند: «بچه ها می خوام بهتون طرز مداد گرفتن رو یاد بدم. این سه تا انگشت رو هم می خوابند. انگشت کوچیکه روی انگشت بغلی می ره و حالت صندلی می شه مداد می ره توی دستمون. حالا انجام بدین.» تا حرف معلم تمام نشده هر شش نفرشان مداد به دست می دوند سمت معلم: «خانم درسته.» «خانم برای منو نگاه می کنی.» «من از قبل بلد بودم ببین.» خانم از همه شان می خواهد که بر سر میزهایشان برگردند: «بچه ها بشینید. بدون اجازه گفتم بلند نشید. اینجوری که درس رو نمی تونیم یاد بگیریم. برید بشینید من می آم پیشتون.» چند تایی برمی گردند و دو تایی همان جا می ایستند و با هم حرف می زنند. یکی از این پسرها ماسکش را پایین چونه اش آورده. از لوازم التحریرشان می گویند: «مدادت بابا اسفنجیه. برای منم بتمنه. مامانم برام خریده.» معلم آنها را به سمت میزهایشان راهنمایی می کند و می گوید: «بچه ها سال جاری کرونا اومده. نباید وسایلمون رو به هم بدیم. نباید از خوراکی های هم بخوریم. نباید نزدیک هم باشیم و حرف بزنیم.» یکی از دانش آموزان بلند می شود و می گوید: «باید ماسک بزنیم و ژل بیاریم.» معلم حرف دانش آموز را ادامه می دهد و از دانش آموزان می خواهد که همان مدلی که مداد را گرفته اند نقاشی بکشند. چند تایی آغاز به نقاشی کشیدن می کنند و چند تای دیگر بلند بلند با معلم شان حرف می زنند: «خانم چرا توی تلویزیون معلم ها با هم فرق دارند.» «خانم شما هر روز هستید؟» خانم تراشم رو به دوستم نشون بدم؟ سر تراش من پاک کن هم داره نگاه؟» «می شه مشق بدین.» معلم در حال حرف زدن با دانش آموزانش است که زنگ می خورد. این زنگ برای برخی هایشان خوشایند نیست: «تموم شد یعنی بریم؟» «درس ندادین که.» «دیگه کی بیایم؟» خانم از بچه ها می خواهد تا با فاصله اجتماعی کلاس را ترک کنند و فردا با کتاب فارسی و دفتر مشق به مدرسه بیایند. دانش آموزان می روند.
از زبان معلمان
او از سختی های کارش می گوید: «۱۳ سال است که تدریس می کنم. ۴ سال حق التدریس بودم و ۱۱ سال هم معلم رسمی آموزش و پرورش در پایه اول هستم. کار کردن با کلاس اولی ها خیلی دشوار می باشد. شما دیدید که فقط ۷ نفر سر کلاس بودند. باز نمی توانستم به خوبی کلاس را کنترل کنم. شما فکر کنید که ۳۰ دانش آموز ۷ ساله سر کلاس باشند. کلاس اولی ها غیر قابل کنترل هستند باید حواسم در کلاس جمع باشد که کاری نکنند. بچه های کلاس اولی شلوغ هستند و انرژی زیادی از معلم می گیرند.
سال جاری کلاس درس ما یک خوبی دارد و اینکه تعداد بچه ها کم است و همه بچه ها با هم به مدرسه نمی آیند. به نظرم خیلی خوب است که کلاس اولی ها یک یا دو روز در هفته به مدرسه بیایند. آنها باید با ترکیب ها و الفبا آشنا گردند. ما نمی توانستیم فقط مجازی تدریس نماییم. امروز تازه بخشی از بچه ها را دیدم و با توانایی هایشان آشنا شدم. متوجه شدم چطور مداد دست می گیرند. مادرها را دیدم. به آنها سفارش کردم که بچه ها حتما باید با مفهوم نظم و انضباط آشنا گردند.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد كلاس اولی ها مدرسه را چگونه آغاز كردند